MOJA HISTORIA

Początki dializ były do zniesienia, jednak z upływem czasu sytuacja stawała się coraz gorsza. Nękały mnie skurcze, bóle głowy, krwotoki i wymioty. Miałam wrażenie, że nadchodzi mój koniec. „Boże, czemu mi to robisz?”. – pytałam w rozpaczy. Przeżywałam prawdziwy dramat, koszmar! Myślałam o rezygnacji z hemodializ i zwierzyłam się z tego tylko mamie, prosząc ją, by zaopiekowała się moją córką. Wtedy mama zaczęła mnie błagać, abym wytrzymała jeszcze miesiąc, obiecując, że wymodli dla mnie przeszczep. Nie wierzyłam w to, i uważałam jej słowa za puste obietnice, ale mimo wszystko obiecałam, że wytrzymam ten miesiąc. I stał się cud! Dokładnie za miesiąc, podczas dializy, zadzwonili do mnie z Warszawy, ze szpitala Dzieciątka Jezus, z informacją, że jest dla mnie nerka. To był ewidentny cud. Pamiętam każdą chwilę, choć w tym roku mija już 30 lat od tamtego wydarzenia. Przyjęła mnie w nocy bardzo młoda pani doktor Pazik, a po operacji opiekowała się mną docent Teresa Bączkowska – anioł, nie człowiek. To właśnie ona prowadzi mój przeszczep do dzisiaj. Ogarnęło mnie szczęście i spokój. Byłam wdzięczna nieznanemu dawcy, jego rodzinie, Bogu, a także skutecznej modlitwie mojej Mamy oraz lekarzom, pielęgniarkom, salowym, każdemu, kto przyczynił się wówczas do mojej bezgranicznej radości.

Nie bałam się odrzutu, ponieważ cieszył mnie każdy dzień bez dializ. W szpitalu poznałam wspaniałych ludzi i przyjaciół, z którymi utrzymywałam kontakt do ostatnich chwil ich życia. Niestety, z naszej dawnej ekipy zostałam już sama, ale oni wciąż żyją w moim sercu i pamięci.

Przez te 30 lat było różnie, doświadczyłam wzlotów i upadków. Dziesięciokrotnie usuwano mi raka złośliwego podstawnokomórkowego z nosa i policzka. Przeszłam przeszczepy skóry zza ucha na nos i wiele innych operacji związanych z tym rakiem. Na szczęście od trzech lat nie daje wznowy. Ponadto usunięto mi macicę i przydatki z powodu podejrzenia nowotworu, co wiązało się z objawami przedwczesnej menopauzy – miałam wtedy trzydzieści pięć lat. Nie bałam się operacji, martwiłam się jedynie o moją nerkę, która była wszczepiona tuż przy macicy.

Z czasem pojawiło się wiele innych chorób, z którymi zmagam się w związku z lekami immunosupresyjnymi, które przyjmuje się już do końca żywotności przeszczepu. Trzynaście lat temu boleśnie dotknęła mnie śmierć córki, a trzy lata temu odeszła moja najbliższa przyjaciółka – przeszczepiana w tym samym czasie co ja. Razem jeździłyśmy na wspólne wypady, do spa, na wakacje. To były hiobowe nieszczęścia, jednak walczyłam i nadal walczę. Nie poddaję się i na ile to możliwe, korzystam z życia: podróżuję, spotykam się z przyjaciółmi. Przed emeryturą prowadziłam chór i uczyłam gry na gitarze i pianinie. Biorę udział w rozmaitych konkursach, w których wygrywam np. kosmetyki, bilety do kina, wyjazdy weekendowe do hoteli, do spa, a nawet kilka lat temu wygrałam tygodniowy pobyt Grecji. To jest mój sposób na lepszy byt.

Przez 30 lat od przeszczepienia zmieniło się w moim życiu bardzo wiele. Byłam młodą kobietą, teraz jestem kobietą dojrzałą – emerytką. Jedno jednak pozostało niezmienne – uśmiech, po którym poznają mnie znajomi, a nawet uczniowie, z którymi nie widziałam się od trzech dekad.  Kiedy spotykamy się gdzieś w mieście, wszyscy zgodnie twierdzą, że ten uśmiech i głos w ogóle się nie zmieniają.  Choć z upływem czasu każdy się zmienia, to dodatkowo leki immunosupresyjne oraz przeszczepy skóry twarzy związane z przebytym rakiem, znacząco wpłynęły na mój wygląd zewnętrzny. Mimo to uśmiech pozostaje ten sam – był, jest i mam nadzieję, że tak będzie do końca. Poza tym współczesna kosmetologia tak się rozwinęła, że dzięki dobrze wykonanemu makijażowi, można ukryć wszelkie niedoskonałości. Jestem kobietą, więc staram się dbać o swój wygląd, aby się dobrze czuć w swojej skórze. Nie mam czasu na nudę, ale zawsze znajduję czas na dbanie o relacje międzyludzkie. Często staję się „konfesjonałem” dla znajomych i sąsiadów, którzy po prostu potrzebują się wygadać. Przede wszystkim jednak dbam o moją kochaną, przeszczepioną nerkę. Jest moim skarbem, o który troszczę się przez odpowiednie żywienie, nawadnianie organizmu, spacery i umiarkowany wysiłek fizyczny na działce przyjaciółki. Dbając o komfort psychiczny, chodzę do kina na komedie i kabarety, a także dbam o odpowiednią ilość snu.

Moja przeszczepiona nerka pracuje i mimo różnych trudności, jestem szczęśliwa. Trudno mi zrozumieć ludzi, którzy wciąż narzekają, nadmiernie uczestniczą w wyścigu „szczurów”, nie zdając sobie sprawy, że mogą stracić wszystko w jednej sekundzie, ludzi – którzy nie doceniają tego, co mają. Ja jestem szczęśliwa i cieszę się każdą przeżytą chwilą – tym, że mogę wstać rano, pójść na długi spacer, spotykać się z przyjaciółmi, podziwiać piękno otaczającej przyrody, ugotować coś pysznego i zaprosić znajomych. Wiedzą oni, że od 30 lat, dbając o nerkę, unikam cukru i ograniczam sól, dlatego przynoszą mi tylko to, co dla niej najlepsze – żadnych słodkości, a najlepiej warzywa lub owoce i nic więcej. To są moje małe, proste radości. Bo czy trzeba mi czegoś więcej? Wszystkim życzę dużo radości, uśmiechu, wiary, nadziei i miłości!

Barbara Macieja

(styczeń 2025 r.)

Agnieszka

Previous