Siedząc na przystanku, czekając na tramwaj, nagle zdaję sobie sprawę, że nie widzę wyraźnie szyldu na sklepie po drugiej stronie ulicy, chociaż mam na nosie okulary.

Końcówka lat 70tych to czas kiedy w Polsce nie była powszechnie dostępna terapia dializami. Nieliczni mieli możliwość takiego leczenia.

Nie miałam zielonego pojęcia o chorobie nerek a już zupełnie czymś kosmicznym było leczenie dializami. Szybko uzupełniłam wiedzę i już wiedziałam, że moje życie będzie totalnie inaczej wyglądać.

Od lat choruję na schyłkową niewydolność nerek. Od marca 2020 roku byłam dializowana, co skutkowło kilkugodzinnymi zabiegami, trzy razy w tygodniu.

Tak. Jestem żywym dawcą nerki a moja lewa nereczka od dwóch lat funkcjonuje w organizmie mojego Taty.

Ta historia zaczyna się, na sali dializ gdy pierwszy raz podłączona zostałam do sztucznej nerki a było to pamiętnego dnia 13 grudnia 1988 r.

Miała dializy otrzewnowe, potem hemodializy prawie 15 lat. Czasami przyglądałem się z niedowierzaniem, że można się tak źle czuć albo mieć tak złe parametry.

Miałem osobiste starcie z czymś, co szybko doprowadziło do katastrofy moich nerek. Wirus, który zatrzymał cały świat dopadł także mnie.

To był ostatni rok nauki w  technikum gdy dowiedziałem się, że jestem chory. Robiąc badania okresowe wykryto u mnie  białkomocz.

Pierwszym objawem złej pracy nerek było zbieranie się wody w organizmie. Potem doszły częste zapalenia pęcherza i wyniki zaczęły się pogarszać.

Poznałam ją 15 lat temu, gdy rozpoczęłam dializy w nowej dla mnie stacji dializ w Krakowie.

Mama była położną. Pracowała na nocne zmiany i pamiętam, że zawsze żyła w biegu.

Kryzys zdrowotny zaczął się u mnie dosyć wcześnie. Mając 9 lat zachorowałam na cukrzycę insulinozależną.

Pamiętam dwa pobyty w klinice z tamtego okresu a zwłaszcza pielęgniarki, które zastępowały mi bliskich i traktowały jak członka rodziny.

Nie wiedziałam, że jestem chora, ponieważ niewydolność nerek jest u mnie spowodowana genetycznie.

Dokuczały mi bóle głowy, na które lekarka nie miała już pomysłu jak leczyć. Dlatego miałam zrobione USG.

Po długim pobycie w szpitalu i badaniach okazało się, że cierpię na hipoplazję prawej nerki od urodzenia.

Były 2 biopsje; jedna nie wykazała nic,

druga – kłębuszkowe zapalenie nerek. Ta sytuacja zmieniła się w wieku 19 lat gdy poszedłem na studia.

Pojawiły się pytania. Dlaczego mocz jest taki ciemny. Na drugi dzień dostałam skierowanie
na badania oraz kolejną wizytę u Pani internistki.

Moja historia dla mnie jest dziwna. Zdarzyło się to 12 lat temu. Byłam zdrowa, żadnych dolegliwości nie odczuwałam.

Pierwsze objawy choroby nerek jakie pamiętam to częste bóle głowy. Prawdopodobnie od nadciśnienia.

Chorobę nerek wykryto u mnie jak miałem 9 lat od tamtej pory się leczę. Byłem jednym z pierwszych dzieci, które leczono Cyklosporyną

Znacznie szybciej dotarło do mnie, że poważne choroby dotykają nie tylko starszych ludzi, ale i młodych.

Jednak patrząc z perspektywy czasu mój organizm wysyłał mi sygnały już w okresie dojrzewania. Dopiero teraz dostrzegam pewne objawy, które zlekceważyłem.

Nasza historia z chorobą zaczęła się w 2013 roku. Moja córka miała wtedy 11 lat. Zaczęło się od słabego apetytu oraz częstych wymiotów.

Na początku mojej historii chciałabym opisać siebie oraz moje życie przed chorobą.

To, że przeżyłam, to cud, ale to, że urodziłam syna, to kilka cudów. Medycyna nie brała tego pod uwagę. Dziecko jest najpotężniejszą motywacją do życia

Po raz pierwszy zdiagnozowano u mnie niewydolność nerek w styczniu 1991 roku, kiedy miałam zaledwie 18 lat.

Wywiad z Iwoną Mazur – Prezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Osób Dializowanych